Huzur

insan cok ilginc bir varlik gercekten. Hele ki kendi kendine kaldigi veya yasadigi ortamdan koptugu zaman. Yasarken farkinda olmadan gunluk hayatimiza islemis seylerin yoklugunda olusan 'ben' lik cok ilginc mesela.

Hani ben New York'a gitmeden once huzursuz bir insandim ya. Ama bu huzursuzlugumun farkina New York'a gidip de aslinda kafama hicbir seyi takmamaya basladigim sirada varmistim. Sonra New York'a tamamen baska bir insana donustum yillar gectikce. Huzurlu, mutlu, pozitif ve en onemlisi ruhumu hep acik ve temiz tutmayi ogrendim. Ic huzurumu korumayi ve her seyi oldugu gibi kabullenmeyi. Iste bu insan ben yalniz kaldikca olusmus demek ki. Dondugumden beri icimdeki huzursuzluk, evde baska insanlarin alaninda yasamakmis yani. Iki gundur yalniz basima ofiste calistigimdan beri gayet huzurlu ve mutluyum. Evet biraz sessiz, biraz yalniz bir ortam ama huzurluyum. Ve aslinda huzurun ne kadar onemli oldugunun simdi farkina variyorum. Demek ki ben dunyanin baska bir kosesine kacip, kendi kendime kalirsam bile en azindan huzurlu olacagimi biliyorum.

Bunu fark etmis olmam da iyi oldu acikcasi cunku dondugumden beri, kacma planlarima korku katilmaya baslanmisti.

'Ya yalniz yapamazsam?'

'Ya cok sikilirsam?'

'Ya hic arkadas edinemezsem'

'Ya soyle olursa, ya boyle olursa...'

demek ki bunlarin hicbirini dert etmemek gerekiyormus cunku daha once de dedigim gibi rahat bana batiyor!! Ben gidiyim, kucuk bir odam olsun, kucuk bir isim olsun, dili anlamayayim, hic kimseyi tanimayayim ama yine de huzurlu olurum. Cunku demek ki icimde bir gocebelik var.

Var, var ben biliyorum. Hep vardi zaten. Iste geri donmek biraz hayal kirikligi yarattigindan bunalimlardaydim ama simdi cok memnunum halimden. Su projelerimi de en iyi sekilde bitirebilirsem, ver elini Arjantin! Nasil olucak bilmiyorum ama benim hayatima ispanyolca, ve latin kulturu oyle yada boyle giricek. Hatta cok damardan giricek bak buraya yaziyorum!!