Haklarini yemiyim simdi, aslinda cok uyumlu bir anne babaya sahip oldugum icin cok sansli oldugumu dusunurum. Ama maalesef benim icimde biri var ve o kisi genelde yalniz olmayi tercih ediyor. Herseyi kendi basina yapsin istiyor, kimse yardim etmesin...
Dun gece babamlara Cengelkoydeki ofise yerlesmek istedigimi soyledim. 'Yerlesirsin yaeee!' diye hafif gecistirir bir cevapla karsilasinca, 'Yok ben hemen yarin bavulumu toplayip gidiyorum!' dedim. Zaten ihtiyacim olan sey bir bavul dolusu esya ve nevresim takimlariydi. Sabah uyanip, sporumu da yaptiktan sonra toparlandim. Hungur hungur babama neden gitmek istedigimi bir daha acikladim.
'Bohuuu, ben yalniz yasamak istiyorumm! Icim huzursuz oluyor bu kentte ve yalnizliga ihtiyacim var, bes senedir kendi basima yasiyorum ben, burasi benim evim degilll!!!'
Walla soylediklerim hissettiklerimle asagi yukari ayniydi. Bir kac gundur uzerime yapismis olan mutsuzlugumu silkmek icin yalniz kalmaya ihtiyacim vardi. Iste simdii ofisin toplanti odasinda yaziyorum bu satirlari. Mutluyum, gururluyum.
Burdan sonraki hedefimse Arjantin. Ah bi su kitap tamamlansin, basilsin! Kimse benii tutamiycaak, kimseee!!! (Gerci zaten tutan da yok amaaa... :))
No comments:
Post a Comment