ps. Resmi surdan caldim! Maalesef 'share' edilmesine izin verilmedigi icin calmak zorunda kaldim!
Fark ettim ki cocukluktan beri bardakta biraktigim bir parmak sut, ben farkinda bile olmadan hayat felsefeme donusuvermis!
Kucuklukten beri Osman Abi'nin bana anlattigi bir animiz vardir. Ben daha 1-2 yaslarindayken, aksamustleri bana sut icirmeye calistigi dakikalar cok keyifli olurmusum. Butun biberonu buyuk bir istahla ictikten sonra hep, ama her gun, ve her sut icisimde, biberonun altinda bir parmak sut birakirmisim! Osman Abi deliye doner, ne yapsa iciremezmis o bir parmak sutu bana! Ben sute doymus olurmusum o dakikalarda ve kesinlikle bardakta kalan sutu icmezmisim!
Iste simdi fark ettim de aslinda ben hayatta hep boyleyim. Bir iste son dakikalara gelindiginde hep doyuyorum, hic tam icime sinen sekilde bitirmiyorum. Veya bitirdigim seylerde bile ufak tefek eksiklikler oluyor, hicbir sey tam icime sinmiyor! Peki soruyorum kendime, ben ne zaman artik su bardakta biraktigim bir parmak sutu, cayi, kahveyi tamamen icmeyi ogrenecegim ? Hala hicbir zaman sokaktan aldigim bir cay veya kahve sonuna kadar icilmez. Tamam meyve sulari icin hayat felsefem farklidir. Bir meyve suyu hep bitirilir ve hep dahasi istenir orasi ayri bir konu!
O zaman yaptigim projeleri meyve suyu diye dusunursem belki hep icime sindigi gibi biterler! Ben en iyisi gidip kendime biraz visne suyu doldurayim simdi!
No comments:
Post a Comment