bazense mutsuz biter.
Mutsuz baslayan asklarinsa
mutlu surdukleri hic gorulmemistir.
Genelde baslayamadan mutsuz biterler.
Seninle tanistigimizda,
mutsuz bir iliskimiz olabilecegini
hic dusunmemistim aslinda.
Hani bazen olur ya,
biri cikar karsimiza,
ilk goruste ask degildir ama
bir kivilcim vardir arada.
Sonra o kivilcim buyur zaman icinde.
Icten ice... hissettirmeden...
bir bakmisim
kocaman bir ates yanar olmus kalbimde.
Alevleri ruhumu sarmis,
biraz da sana sarilmis,
kuculmus,
buyumus,
yerinde duramaz bir kiza donusmus.
Incelmis ruhum,
kirilgan, camdan bebek olmus.
Seni gordugunde gozlerine bakamaz olmus.
Duvarlarin arkasinda seni dusunur olmus...
Kalbini sana vermeye hazir,
ama bir o kadar da cekingen,
korkak bir kedi gibi
camda seni gozler olmus.
Beni bu kadar uzebilecegini
hic dusunmemistim aslinda.
Ya da eve gelmedigin gecelerde
bu kadar uzulecegimi.
Baskalarina bakislarini yakaladigimda
yok olmak isteyecegimi.
Hem gel derken,
hem de git diyebilecegini.
Mutsuzluktan mutluluga
bu kadar cabuk akabilecegimi.
Hayati hissedilir kilarken,
gozlerime bu kadar cok
yas doldurabilecegini dusunmemistim.
Sen hep naziktin, dusunceliydin,
sevecendin.
Ama belki de hicbiri degildin.
Belki sen de korktun.
Aslinda hep korkmus olmani diledim.
Eger korktuysan sen de asiktin.
Yada hic olmak istemedin.
